นักดาราศาสตร์พบดาวเคราะห์น้อยที่มีดวงจันทร์ถึงสามดวง

ในระบบสุริยะนั้นเต็มไปดวยดวงจันทร์บริวาร โดยเฉพาะดาวเคราะห์แก๊สยักษ์ที่มีดวงจันทร์มากถึงสิบดวง ส่วนดาวเคราะห์หินนั้นมีบริวารเพียงเล็กน้อย ซึ่งโลกก็ยังมีดวงจันทร์เป็นบริวารหนึ่งดวง ดาวอังคารมีสองดวง  ส่วนดาวพุธและดาวศุกร์นั้นไม่มีเลย แต่ดาวเคราะห์น้อยดวงหนึ่งกลับมีดวงจันทร์เป็นบริวารถึงสามดวง

ซึ่งดาวเคราะห์น้อยดวงนี้มีชื่อเรียกว่า 130 Elektra หรือเรียกสั้นๆว่า อิเล็กทรา ซึ่งได้ถูกค้นพบเมื่อปี 2415 โดยมีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางอยู่ที่ประมาณ 260 กิโลเมตร ดาวดวงนี้เป็นดาวเคราะห์น้อยแถบหลักซึ่งหมายความว่าเป็นดาวเคราะห์น้อยที่มีวงโคจรอยู่ระหว่างวงโคจรของดาวอังคารกับดาวพฤหัสบดี

โดยเรื่องที่ดาวเคราะห์น้อยดวงนี้มีบริวารไม่ใช่เรื่องใหม่ ซึ่งนักดาราศาสตร์ได้พบดาวเคราะห์น้อยที่มีบริวารแล้วกว่า 150 ดวง แต่ไม่มีดาวดวงไหนที่มีลูกดกเท่าดาวดวงนี้ ซึ่งในการค้นพบครั้งนี้เป็นผลงานของคณะนักดาราศาสตร์จากสถาบันวิจัยดาราศาสตร์แห่งชาติ (สดร.) ที่นำโดย อ็องตอนี แบร์เดอ โดยงานวิจัยฉบับนี้ได้รับการตีพิมพ์ลงในเดอะแอสโทรฟิสิคัลเจอร์นัลเลตเตอรส์แล้ว

ในปี 2546 นักดาราศาตร์พบบริวารของอิเล็กทราดวงแรกที่มีชื่อว่า เอส/2003 (130) 1 และถัดมาอีก 11 ปี ก็ได้พบบริวารดวงที่สองที่มีชื่อว่า เอส/2014 (130) 1 โดย เอส/2003 (130) 1 นั้นมีขนาดเพียง 6 กิโลเมตร โดยโคจรรอบอิเล็กทราด้วยรัศมีวงโคจรเฉลี่ย 1,300 กิโลเมตร ส่วน เอส/2014 (130) 1 นั้นมีขนาดที่เล็กกว่ามาก ซึ่งมีความกว้างเพียง 2 กิโลเมตรและมีรัศมีวงโคจรเฉลี่ยเพียง 500 กิโลเมตร

และบริวารดวงที่สามที่ถูกพบเมื่อล่าสุดนั่นคือ เอส/2014 (130) 2 มีขนาดเล็กที่สุดและโคจรอยู่ใกล้ที่สุด ซึ่งมีขนาดเพียง 1.6 กิโลเมตร โดยโคจรด้วยรัศมีวงโคจรที่ 340 กิโลเมตร และมีความส่องสว่างเพียงหนึ่งใน 15,00 ของอิเล็กทราเพียงเท่านั้น โดยการค้นพบครั้งนี้ แบร์เดอได้ใช้ซอฟแวร์ในการประมวลผลของข้อมูลที่ได้มีการพัฒนาขึ้นมาใหม่มาใช้ในการวิเคราะห์ภาพถ่ายในคลังข้อมูลของอุปกรณ์ชื่อสเฟียร์ (SPHERE) ที่ติดอยู่บนกล้องวีแอลทีของหอดูดาวยุโรปซีกใต้ โดยระบบประมวลผลข้อมูลนี้มีความสามารถในการกรองคลื่นรบกวนและกำจัดแสงจ้าได้ดี ซึ่งภาพดวงจันทร์บริวารดวงที่สามที่เคยจมอยู่ในแสงจ้าของอิเล็กทราและดงของคลื่นรวบกวนจึงปรากฏขึ้นมาอย่างเด่นชัด

ซึ่งถึงแม้จะทราบสมบัติพื้นฐานของ เอส/2014 (103) 2 ได้บ้างแล้ว แต่ข้อมูลการเคลื่อนที่ของดวงจันทร์ดวงนี้ยังคงคลุมเครือ ยิ่งไปกว่านั้นนักดาราศาสตร์ก็ยังคงไม่เข้าใจเรื่องระบบบริวารของอิเล็กทราว่าเกิดขึ้นมาได้อย่างไร ซึ่งอาจเกิดจากเศษชิ้นส่วนที่กระเด็นหลุดออกมาจากการถูกชนโดยวัตถุอื่น หรืออาจเป็นวัตถุจากต่างถิ่นที่ผ่านเข้ามาใกล้แล้วถูกความโน้มถ่วงของอิเล็กทราคว้าจับเอาไว้เป็นบริวาร

อย่างไรก็ตาม แบร์เดอได้กล่าว การค้นพบนี้เป็นการเปิดทางให้นักดาราศาสตร์ได้ศึกษากลไกการกำเนิดระบบบริวารอีกหลายดวงเช่นนี้ได้และยิ่งไปกว่านั้น เทคนิคการวิเคราะห์ข้อมูลที่เราใช้ยังอาจนำไปใช้ค้นหาบริวารดาวเคราะห์น้อยดวงอื่นได้อีกด้วย

ภูเขาไฟน้ำแข็งบนดาวพลูโต

สถาบันวิจัยดาราศาสตร์แห่งชาติให้ข้อมูลล่าสุดจากยานสำรวจอวกาศนิวฮอไรซันส์ (New Horizons) ที่เผยว่า นักวิทยาศาสตร์ค้นพบหลักฐานที่ว่า ดาวพลูโตมีภูเขาไฟน้ำแข็งอยู่ นำไปสู่ข้อสรุปที่ว่าภายในดาวพลูโตนั้นอาจยังมีความร้อนหลงเหลืออยู่ และอาจเพิ่มความเป็นไปได้ที่ว่าสภาพแวดล้อมอาจเอื้อต่อสิ่งมีชีวิตภายใต้พื้นผิวดาวเคราะห์แคระดวงนี้

ดาวพลูโตนั้นเป็นหนึ่งในห้าดาวเคราะห์แคระของระบบสุริยะ มีวงโคจรอยู่เลยออกไปจากดาวเคราะห์เนปจูน และด้วยระยะที่ห่างไกลจากดวงอาทิตย์จึงทำให้ดาวพลูโตมีอุณหภูมิพื้นผิวที่ต่ำลงเฉลี่ยอยู่ที่ -299 องศาเซลเซียส ซึ่งเป็นอุณหภูมิที่ต่ำและเย็นเพียงพอที่จะทำให้แม้กระทั่งไนโตรเจนในชั้นบรรยากาศของดาวพลูโตนั้นแข็งเช่นเดียวกันกับน้ำแข็งบนโลก และแทนที่พื้นผิวของดาวพลูโตนั้นแทนที่จะเต็มไปด้วยก้อนหินแต่กลับประกอบขึ้นจากน้ำแข็งที่เกิดขึ้นจากน้ำอันเย็นยะเยือกที่แข็งประดุจดังก้อนหินบนโลก

ด้วยความเยือกเย็นนี้ทำให้นักดาราศาสตร์คาดการณ์ว่า พื้นผิวของดาวพลูโตนั้นน่าจะตายไปแล้ว หรือในอีกความหมายคือไม่มีความเปลี่ยนแปลงอะไรเกิดขึ้นเลยมาเป็นเวลานานนับหลายพันปี และคาดว่าพื้นผิวดาวเคราะห์แคระอันห่างไกลนี้น่าจะเต็มไปด้วยร่องรอยของหลุมอุกาบาตจำนวนมากที่สั่งสมอยู่บนพื้นผิวตลอดชั่วอายุของระบบสุริยะเช่นเดียวกับพื้นผิวของดวงจันทร์นั่นเอง

และเมื่อปี 2558 ยานสำรวจอวกาศนิวฮอไรซันส์ได้เปิดเผยถึงภาพแรกของดาวพลูโตนั้น ภาพที่ได้คือทุ่งที่ราบเรียบและพื้นผิวที่เต็มไปด้วยภูเขาสันเขาราวกับว่ามีคนมาปั้นคอยลบหลุมอุกกาบาตที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ซึ่งทำให้นักวิทยาศาสตร์ฉงนกันเป็นอย่างมากเพราะจากที่คิดกันไว้ว่าจะพบพื้นผิวอันเก่าแก่ที่เต็มไปด้วยหลุมบ่อบนดาวพลูโต จึงทำให้ทราบว่าสิ่งที่เราเข้าใจเกี่ยวกับดาวพลูโตนั้นอาจจะผิดทั้งหมด นำไปสู่คำถามที่น่าสนใจต่อว่า เกิดอะไรขึ้นกับดาวพลูโตกันแน่

การคาดการณ์เกี่ยวกับดาวพลูโตถึงการมีอยู่ของภูเขาไฟน้ำแข็งนั้นมีมาตั้งแต่ในยุคแรกๆที่ได้พบเห็นพื้นผิวของดาวอันห่างไกลนี้เป็นครั้งแรกในปี 2558 เพราะถึงแม้ว่าพื้นผิวของดาวพลูโตนั้นจะเย็นยะเยือกเสียจนน้ำนั้นแข็งยิ่งกว่าหิน แต่น้ำแข็งอาจจะละลายกลายเป็นของเหลวและผุดขึ้นมาบนพื้นผิวประหนึ่งหินหลอมเหลวของโลกหรือแมกม่าที่ผุดขึ้นเป็นลาวาทางปากปล่องภูเขาไฟแบบบนโลกของเรา หากภายในใจกลางของดาวพลูโตนั้นมีควาร้อนเพียงพอ แต่อย่างไรก็ตามนักวิทยาศาสตร์ยังไม่มีข้อมูลเพียงพอที่จะยืนยันทฤษฎีเหล่านั้น

ในภายหลังได้ภาพถ่ายและข้อมูลที่ทยอยส่งมาจากยานนิวฮอไรซันส์ ทำให้ทางทีมนักดาราศาสตร์สามารถยืนยันการมีอยู่ของภูเขาไฟน้ำแข็งบนดาวพลูโตในบริเวณเทือกเขาที่ชื่อว่า Wright Mons และ Piccard Mons ที่มีการค้นพบว่าเป็นบริเวณที่มีภูเขาไฟน้ำแข็ง และยังพบว่านี่เป็นพื้นผิวเพียงหนึ่งเดียวในระบบสุริยะที่ยังไม่เคยพบที่ใดอีกเลย พื้นผิวในบริเวณนั้นมีหลุมอุกกาบาตน้อยมาก พื้นผิวบริเวณนั้นเต็มไปด้วยเนินเขากลมๆ เตี้ยๆ ที่ค่อยๆรวมตัวกันด้วยระยะเวลานานกลายเป็นก้อนภูเขาขนาดใหญ่ ชี้ให้เห็นว่าพื้นผิวนี้เพิ่งเกิดได้ไม่นานในเชิงธรณีวิทยา โดยอาจอายุไม่เกินหนึ่งล้านปีและบางบริเวณอาจมีอายุเพียงไม่ถึงสองร้อยล้านปีด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม การค้นพบนี้ยังคงดำเนินต่อไป ก็ยังคงนำมาซึ่งคำถามและข้อสงสัยอีกมากมาย

หุ่นยนต์โคจรสามารถช่วยซ่อมและเติมเชื้อเพลิงดาวเทียมในอวกาศได้

เครื่องจักรที่ยึดเกาะ ต่อสู้ และเคลื่อนที่ได้เร็ว ๆ นี้จะช่วยรักษากองยานของยานอวกาศขนาดเล็กที่ล้อมรอบโลก เป็นเวลากว่า 20 ปีแล้วที่ดาวเทียม Landsat 7 จะโคจรรอบโลกทุกๆ 99 นาทีหรือประมาณนั้น โดยจับภาพพื้นผิวโลกเกือบทั้งหมดใน 16 วัน หนึ่งในงานฝีมือมากมายที่สำรวจโลกที่เปลี่ยนไป โดยเผยให้เห็นธารน้ำแข็งที่กำลังละลายในกรีนแลนด์ การเติบโตของฟาร์มกุ้งในเม็กซิโก และขอบเขตของการตัดไม้ทำลายป่าในปาปัวนิวกินี แต่หลังจากที่ Landsat 7 ใช้น้ำมันหมดอายุการใช้งานก็สิ้นสุดลงอย่างมีประสิทธิภาพ ในอวกาศไม่มีทางเลือกในการเข้ารับบริการตามปกติ

ทำให้ดาวเทียมมีอายุยืนยาวขึ้น

ในขณะนี้มีดาวเทียมที่ทำงานอยู่ประมาณ 4,852 ดวงในวงโคจร ซึ่งมีบทบาทสำคัญในการสื่อสาร การสำรวจระยะไกล และงานอื่นๆ เกือบทุกคนเปิดตัวด้วยความรู้ว่าถ้ามีอะไรพังก็ไม่มีทางแก้ไขได้ ดาวเทียมส่วนใหญ่ต้องการเชื้อเพลิงในการปรับวงโคจรเป็นครั้งคราว เมื่อหมดไป พวกมันอาจกลายเป็นขยะอวกาศจำนวนมาก ส่งผลให้มีเศษขยะจำนวนมากที่ล้อมรอบโลก

ภารกิจของหุ่นยนต์ช่วยชีวิต

ในช่วงสองสามทศวรรษที่ผ่านมา นักวิจัยได้ก้าวหน้าไปสู่เป้าหมายนั้น ในโครงการสาธิตของ NASA ในปี 2550 ยานอวกาศที่สร้างขึ้นพิเศษคู่หนึ่งจอดอยู่ในวงโคจรและถ่ายโอนเชื้อเพลิง ไม่นานมานี้ ในปี 2020 บริษัทการบินและอวกาศ Northrop Grumman ประสบความสำเร็จในการเปิดตัวยานเกราะเสริมภารกิจ สองคันซึ่งติดตั้งเครื่องยนต์และเชื้อเพลิงของตัวเอง โดยยึดตัวเองเข้ากับดาวเทียมเชิงพาณิชย์สองดวง และเพิ่มพวกมันขึ้นสู่วงโคจรใหม่

แม้ว่าการซ่อมแซมและบำรุงรักษาดาวเทียมที่มีอยู่จะเป็นเป้าหมายเร่งด่วนที่สุด การประกอบและการผลิตในวงโคจรอาจมีความสำคัญมากกว่าในระยะยาว ตัวอย่างเช่น OSAM-1 มีภารกิจเพิ่มเติมที่จะดำเนินการแยกหุ่นยนต์ที่เรียกว่า Space Infrastructure Dexterous Robot (SPIDER) ซึ่งออกแบบมาเพื่อแสดงให้เห็นว่าสามารถประกอบสิ่งของในอวกาศได้ งานแรกของ SPIDER คือการประกอบเสาอากาศสามเมตรเจ็ดชิ้นที่ขึ้นไปในวงโคจร

สำหรับภารกิจสาธิต Henshaw และเพื่อนวิศวกรของเขาวางแผนที่จะเลือกดาวเทียมดวงเก่าที่ไม่ทำงานจำนวนหนึ่งดวง “จอด” ในวงโคจรนอกเส้นทาง หุ่นยนต์จะจับคู่วงโคจรกับดาวเทียม และเคลื่อนที่ไปในระยะประมาณสองเมตร โดยใช้กล้องและตัวค้นหาระยะด้วยเลเซอร์ เมื่อมันอยู่ใกล้พอ หุ่นยนต์จะใช้แขนข้างใดข้างหนึ่งของมันเพื่อจับวงแหวนอลูมิเนียมซึ่งก่อนหน้านี้เคยยึดดาวเทียมกับยานยิง

แขนกลอื่นๆ จะสามารถกระตุ้นและกระตุ้นเซลล์แสงอาทิตย์หรือเสาอากาศที่ไม่สามารถคลี่ออกได้อย่างถูกต้อง ซึ่งเป็นปัญหาที่เกิดขึ้นทุกๆ สองหรือสามปี Henshaw กล่าว และจะสามารถติดเครื่องมือใหม่เข้ากับด้านนอกของดาวเทียมได้ เช่น เครื่องส่ง กล้อง หรือเสาอากาศที่ทรงพลังกว่า

ผลกระทบของดาวเคราะห์น้อยสามารถกวาดล้างเมืองได้ แต่ NASA มีแผนที่จะป้องกันภัยพิบัติ

NASA ได้ทำแผนที่เพียง 40% ของดาวเคราะห์น้อยที่อาจเป็นอันตรายที่อาจชนโลก โครงการใหม่จะช่วยเพิ่มจำนวนดังกล่าว และภารกิจที่จะเกิดขึ้นจะทดสอบเทคโนโลยีที่สามารถป้องกันการชนกันได้ โลกอยู่ในสภาพแวดล้อมที่อันตราย วัตถุในจักรวาล เช่น ดาวเคราะห์น้อยและดาวหาง กำลังซูมผ่านอวกาศอย่างต่อเนื่องและมักจะชนเข้ากับโลกของเรา สิ่งเหล่านี้ส่วนใหญ่มีขนาดเล็กเกินไปที่จะเป็นภัยคุกคาม แต่บางส่วนอาจทำให้เกิดความกังวลได้ ในฐานะนักวิชาการที่ศึกษาด้านอวกาศและความมั่นคงระหว่างประเทศเป็นงานของฉันที่จะถามถึงความเป็นไปได้ที่วัตถุจะชนโลกจริงๆ หรือไม่ และรัฐบาลต่างๆ จะใช้เงินมากพอที่จะป้องกันเหตุการณ์ดังกล่าวหรือไม่

ภัยจากดาวเคราะห์น้อยและดาวหาง

วัตถุขนาดต่างๆ นับล้านที่โคจรรอบดวงอาทิตย์ วัตถุใกล้โลก ได้แก่ ดาวเคราะห์น้อยและดาวหาง ซึ่งวงโคจรจะพาพวกมันไปในรัศมี 120 ล้านไมล์ (193 ล้านกิโลเมตร) จากดวงอาทิตย์ นักดาราศาสตร์ถือว่าวัตถุใกล้โลกเป็นภัยคุกคาม หากวัตถุเข้าใกล้โลกภายใน 4.6 ล้านไมล์ (7.4 ล้านกิโลเมตร) และมีเส้นผ่านศูนย์กลางอย่างน้อย 140 เมตร หากเทห์ฟากฟ้าขนาดนี้ชนโลก มันสามารถทำลายเมืองทั้งเมืองและก่อให้เกิดความหายนะอย่างรุนแรงในภูมิภาค วัตถุขนาดใหญ่ – 0.6 ไมล์ (1 กม.) ขึ้นไป – อาจมีผลกระทบทั่วโลกและแม้กระทั่งทำให้เกิดการสูญพันธุ์ครั้งใหญ่

ป้องกันแนวท้องฟ้าจากอุกาบาต

แม้ว่าโอกาสที่วัตถุคอสมิกขนาดใหญ่จะกระทบโลกจะมีน้อยแต่ความหายนะจะมีมหาศาล สภาคองเกรสยอมรับภัยคุกคามนี้ และในการสำรวจ Spaceguard ในปีพ.ศ. 2541องค์การนาซ่าได้มอบหมายให้ NASA ค้นหาและติดตามวัตถุที่อยู่ใกล้โลก 90% ในระยะ 0.6 ไมล์ (1 กม.) หรือใหญ่กว่านั้นภายใน 10 ปี NASA ทะลุเป้าหมาย 90%ในปี 2011 ในปี 2548 สภาคองเกรสได้ผ่านร่างกฎหมายฉบับอื่นที่กำหนดให้ NASA ขยายการค้นหาและติดตามวัตถุใกล้โลกอย่างน้อย 90% ทั้งหมด 460 ฟุต (140 เมตร) หรือใหญ่กว่าภายในสิ้นปี 2020 ปีนั้นผ่านไปและส่วนใหญ่เกิดจากขาดแคลนทรัพยากรทางการเงินเพียง40% ของวัตถุเหล่านั้นได้รับการแมปแล้ว

เซอร์ไพรส์จักรวาล

เราสามารถป้องกันภัยพิบัติได้ก็ต่อเมื่อเรารู้ว่ามันกำลังจะมา และดาวเคราะห์น้อยได้แอบขึ้นไปบนโลกมาก่อน ดาวเคราะห์น้อยขนาดเท่าสนามฟุตบอล ที่เรียกกันว่า “นักฆ่าเมือง” เคลื่อนตัวจากโลกไปไม่ถึง 45,000 ไมล์ในปี 2019 ดาวเคราะห์น้อยขนาดเท่าเครื่องบินไอพ่น 747 เข้ามาใกล้ในปี 2564 เช่นเดียวกับระยะทาง 0.6 ไมล์ (1 กม.) ดาวเคราะห์น้อยขนาดกว้างในปี 2555 สิ่งเหล่านี้ถูกค้นพบเพียงหนึ่งวันก่อนจะเคลื่อนผ่านโลก

หากแม้แต่วัตถุชิ้นเดียวที่มีขนาดใหญ่กว่า 140 เมตรกระทบดาวเคราะห์ ความหายนะและการสูญเสียชีวิตจะรุนแรงมาก ผลกระทบที่ใหญ่กว่านั้นสามารถทำลายเผ่าพันธุ์ส่วนใหญ่บนโลกได้อย่างแท้จริง แม้ว่าจะไม่มีศพดังกล่าวพุ่งชนโลกในอีก 100 ปีข้างหน้า โอกาสก็ไม่เป็นศูนย์ ในสถานการณ์ที่มีโอกาสเกิดน้อยและผลกระทบสูง

เชื้อราดำ ต้นแบบชุดนักบินออวกาศ

“ชุดนักบินอวกาศ” สิ่งที่ใครๆต่างก็มองว่าเป็นหนึ่งใยคอสตูมหรือเป็นชุดที่มีธรรมชาติ เข้ามาเป็นส่วนกำหนดทำให้มีความแปลกตา อาจจะเป็นความฝันของใครหลายๆคนที่จะมีโอกาสได้ใส่กับชุดนักบินอวกาศของจริงขึ้นไปอยู่บนอวกาศ

แต่ใครจะไปคิดว่าไม่ใช่ว่าอยู่ดีๆแล้วจะเกิดชุดอวกาศขึ้นมาเฉยๆ เพราะต้องยอมรับเลยว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้เกิดชุดนี้ขึ้นมาได้ แต่ว่าจะเป็นอะไรหรือมีความเป็นมาอย่างไร งั้นก็คงจะต้องมาติดตามเราดูกันต่อไป…

สาเหตุของชุดนักบินอวกาศ คืออะไร?

อย่างที่บอกว่าไม่ได้อยู่เฉยๆแล้วจะเกิดชุดนักบินอวกาศขึ้นมาได้ เราต้องยอมรับก่อนเลยว่าในช่วงแรกๆที่มีการศึกษาเรื่องของอวกาศ ทำให้เกิดการค้นพบมากมายเลยทีเดียวว่าการที่จะออกไปสู่อวกาศได้นั้นการเตรียมความพร้อมในการรับมือจากรังสีที่อยู่ในอวกาศต่างๆ ก็จำเป็นจะต้องมีการยกระดับความปลอดภัยให้มากขึ้น เพราะแน่นอนว่าไม่ใช่เพียงแค่ความปลอดภัยของสุขภาพนักบินเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

แต่ในความเป็นจริงแล้วสารรังสีในโอกาสเหล่านี้ เมื่อได้รับมากจนเกินไปก็สามารถที่จะทำให้พันธุกรรมกลายพันธุ์จนกลายเป็นมะเร็งหรือเกิดโรคชนิดอื่นขึ้นมาได้

นั่นจึงทำให้เกิดการทดลองมากมายรวมถึงการหาวิธีในการที่จะหาวัตถุดิบที่ช่วยรับเรื่องของรังสีได้ดีมากขึ้น และเนื้อนมว่าต้องยอมรับเลยว่าเขต chernobyl เป็นพื้นที่ที่ทำให้ค้นพบจนพัฒนากลายเป็นชุดนักบินอวกาศได้อย่างในปัจจุบัน นั่นก็เป็นเพราะว่าการค้นพบเชื้อราดำที่อยู่ในบริเวณเขตนี้สามารถที่จะดูดซับรังสีและเปลี่ยนเป็นพลังงาน ซึ่งนับว่าเป็นหนึ่งในกระบวนการทางธรรมชาติที่มีชื่อเรียกว่าการสังเคราะห์ด้วยรังสี

โดยการค้นพบและการทดลองนี้ถึงขั้นที่มีการแบ่งส่วนนำเชื้อราขึ้นไปบนอวกาศ และนั่นทำให้เกิดการค้นพบอย่างชัดเจนเลยว่าเชื้อราที่นำไปนั้นสามารถที่จะช่วยลดปริมาณรังสีได้ แต่ในขณะเดียวกันก็เกิดการเจริญเติบโตขึ้นมาได้

และนั่นทำให้เกิดการค้นพบและทดลองจากการที่นำเอาชุดของนักบินอวกาศในส่วนของเส้นใยมาผสมกับเชื้อรา และนั่นจึงเป็นสาเหตุของการเกิดชุดนักบินอวกาศที่ใส่ไปในอวกาศแบบในปัจจุบันนี้ ซึ่งสามารถที่จะปกป้องสุขภาพและร่างกายของนักบินอวกาศได้เป็นอย่างดี

เรียกว่าเป็นหนึ่งในการวิวัฒนาการจากความสามารถของมนุษย์ที่ทำให้ค้นพบการเปลี่ยนแปลงและวิธีการที่จะทำให้เราสามารถเดินทางขึ้นไปบนอวกาศได้ ด้วยความปลอดภัยและไม่ส่งผลต่อสุขภาพได้อย่างอันตรายมากนัก ซึ่งต้องยอมรับเลยว่าบริเวณเขตเชอโนบิลนั้นเป็นเส้นทางและช่องทางสำหรับการเรียนรู้ชั้นเยี่ยม

ก๊าซจากสิ่งมีชีวิตบนดาวศุกร์ มาจากอะไร

“ดาวศุกร์” หนึ่งในดาวเคราะห์ที่อยู่ในระบบสุริยะจักรวาล และถ้านักเรียนตามลำดับการอยู่ในวงล้อมของระบบสุริยะจักรวาลนับว่าเป็นลำดับที่ 2 ซึ่งอยู่ก่อนหน้าโลกอยู่แค่ 2 อันดับเท่านั้น หากจะนับเรื่องของความสว่างก็ไม่เป็นสองรองใครเลยทีเดียว

นักวิทยาศาสตร์ก็ยังจะทำการศึกษาและค้นคว้ากันต่อไปเรื่อยๆ เพราะยังหลายส่วนของดาวเคราะห์ในที่เดียวที่ยังไม่สามารถจากสำรวจได้ทั้งหมด จะต้องใช้ระยะเวลาในการเรียนรู้มากทีเดียว และแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นคือเรื่องของก๊าซที่พบบนดาวศุกร์ แต่จะมีความเป็นมาหรือจะมีเหตุผลอะไรมาดูกันเลยดีกว่า

ก๊าซที่พบบนดาวศุกร์ เป็นอย่างไร?

ซึ่งแน่นอนว่าความรู้เหล่านี้ถูกตีพิมพ์โดย วารสารเนเจอร์ แอสโตรโนมี ซึ่งเป็นนิตยสารที่เกี่ยวกับระบบจักรวาลโดยเฉพาะและการตีพิมพ์ในครั้งนี้ทำให้โลกใบนี้ได้รู้ว่าบนดาวศุกร์มีก๊าซที่มาจากสิ่งมีชีวิต โดยการนี้มีชื่อว่า ฟอสฟีน(Phosphine) โดยเป็นการค้นพบโมเลกุลที่ประกอบไปด้วยฟอสฟอรัส อะตอม รวมถึงไฮโดรเจน

ในกลุ่มของโมเลกุลเหล่านี้เป็นการที่เกี่ยวข้องกับสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่บนโลก จุลินทรีย์ต่างๆ แต่ประเด็นอยู่ตรงที่ว่าบนดาวศุกร์นั้นแทบจะไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ หรือจะเรียกได้ว่าเป็นดาวเคราะห์ที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ก็เป็นได้ เพราะฉะนั้นแล้วการเกิดขึ้นของโมเลกุลเหล่านี้ ถ้าหากว่ามาจากการสันนิษฐานแล้วก็คงจะต้องยอมรับว่ามาจากการเกิดขึ้นของภูเขาไฟ ฟ้าผ่า รวมถึงอุกกาบาตตก

แต่ถึงแม้ว่ากลุ่มคนเหล่านี้จะเกิดขึ้นได้จากเหตุการณ์ที่พูดถึงก็จริง แต่ก็ยังไม่ได้มีน้ำหนักที่เพียงพอที่จะทำให้กลายเป็นความชัดเจนของสาเหตุที่ค้นพบ นั่นจึงทำให้องค์กร NASA เองได้มีการวางแผนไว้ในปี 2030 เพื่อที่จะส่งนักวิทยาศาสตร์ออกไปกับนักบินอวกาศในการสำรวจสาเหตุและสิ่งที่เกิดขึ้นบนดาวเคราะห์แห่งนี้

ฉันต้องยอมรับเลยว่าเป็นสิ่งที่แปลกมากทีเดียวเพราะโดยปกติแล้วอะตอมของโมเลกุลเหล่านี้จะเกิดขึ้นได้ก็จากสิ่งมีชีวิต ถ้าไม่ใช่จากโรงงานอุตสาหกรรม แน่นอนว่าสิ่งมีชีวิตอย่างเพนกวินก็สามารถที่จะทำให้เกิดโมเลกุลเหล่านี้ขึ้นมาได้ แต่ประเด็นคือบนดาวศุกร์ไม่ได้มีสิ่งมีชีวิตเหล่านี้อยู่ เพราะฉะนั้นแล้วการที่จะเกิดก๊าซเหล่านี้ขึ้นมานั้น ก็ถือว่ายังเป็นเรื่องที่น่าสงสัยและยังต้องรอการไขคำตอบมันอยู่ตลอด

ซึ่งก็ต้องลุ้นกันต่อไปว่าสำหรับนักวิทยาศาสตร์ที่กำลังจะขึ้นไปในปี 2030 จะสามารถค้นพบและนำพาอะไรกลับมาให้มนุษย์โลกได้เรียนรู้และได้รู้จักกับดาวศุกร์มากขึ้น เพราะต้องยอมรับเลยว่าเป็นหนึ่งในดาวที่มีความสว่างเป็นอันดับที่ 3 จากพระอาทิตย์ จึงไม่แปลกเลยที่จะเป็นสถานที่ที่ทำให้เราสามารถที่จะค้นพบอะไรได้อีกมากมาย

ปรากฏการณ์ฝนเพชร จากดาวเนปจูนและยูเรนัส

“ยูเรนัสและเนปจูน” เป็นดาวเคราะห์ 2 ดวงที่อยู่ในอันดับที่ 7 และ 8 ของระบบสุริยะจักรวาล ซึ่งเป็นระยะทางที่ไกลมากจากดวงอาทิตย์ แต่ในขณะเดียวกันก็ยังสามารถที่จะเดินทางไปเพื่อสำรวจบนดาวเคราะห์ทั้ง 2 ดวงแล้ว

แต่แน่นอนว่าการค้นพบหรือการศึกษาต่างๆอาจจะต้องใช้ระยะเวลา เพราะก็ขึ้นอยู่กับความเป็นไปของธรรมชาติบนพื้นที่เหล่านี้ที่จะส่งผลที่จะทำให้เห็นผลการต่างๆขึ้นมาได้ชัดเจนมากขึ้น แต่ต้องบอกเลยว่าดาวเคราะห์ที่ไม่มีปรากฏการณ์อย่างนึงที่เหมือนกัน และนับว่าน่าสนใจมากที่เดียวกับมนุษย์โลก แต่จะเป็นอะไรนะมาดูกันเลย….

ปรากฏการณ์ที่ว่า คืออะไร?

โดยปรากฏการณ์ที่ทำให้และคนต่างตกใจแต่ก็ต้องยอมรับว่าเหมือนกันทั้งคู่ นั่นก็คือเวลาที่ฝนตกลงมาบนพื้นผิวของดาวเคราะห์ทั้งสองดวงนั้น ฝนที่ตกลงมาจะไม่ได้เป็นน้ำ แต่สิ่งที่ตกลงมากลับเป็น “เพชร” นับว่าเป็นความน่าแปลกตาแปลกใจมากทีเดียว แต่จริงๆแล้วปรากฏการณ์เหล่านี้ก็มีเหตุผลในตัวเองด้วยเหมือนกัน

หากจะถามว่าเหตุผลของการเกิดปรากฏการณ์ที่ว่านั้นคืออะไร หลักๆแล้วก็มาจากความกดอากาศอุณหภูมิที่เหมาะสม อย่างแรกต้องเข้าใจก่อนหรือว่าดาวเคราะห์ทั้งสองดวงนั้นอยู่ห่างจากดวงอาทิตย์มาก ไม่แปลกเลยที่อุณหภูมิของดาวเคราะห์ที่ไม่โดนแสงอาทิตย์นั้นจะมีอุณหภูมิต่ำ และถึงขั้นอยู่ในระดับติดลบหลาย 100 องศาฟาเรนไฮต์ เรียกว่าเป็นความหนาวเย็นในระดับที่สูงมากทีเดียว แตกต่างกันว่าในส่วนของแกนกลางของดาวเคราะห์นั้นมีความร้อนที่สูงในระดับหลายพันองศา

เพราะฉะนั้นแล้วโดยรวมของดาวเคราะห์ทั้งสองก็จะเป็นดาวก๊าซขนาดใหญ่ในวงระบบสุริยะ เพราะฉะนั้นจึงทำให้เกิดภูมิพบเป็นประกายเวลาที่มีพายุ ซึ่งมันก็มาจากอะตอมของคาร์บอนที่มีอยู่ในชั้นบรรยากาศแยกตัวออกมาจากโพลิสไตรีน และทำให้เกิดการจัดตัวใหม่จนกลายเป็นเพชร แต่เมื่อได้ทดลองในห้องทดลองแล้วอาจจะมีขนาดเล็ก แต่ถ้าหากว่าเป็นคนวางเพราะทั้งสองดวงนั้นจริงๆจะเห็นได้ชัดเจนเลยว่ามีขนาดที่ใหญ่กว่ามาก

นอกจากนี้แม้กระทั่งดาวเสาร์และดาวพฤหัสบดีก็เป็นดาวเคราะห์อีก 2 ดวงที่เมื่อฝนตกน้ำจะมีลักษณะเป็น เพชร มันก็นับว่าเป็นหนึ่งในปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติและด้วยสภาพแวดล้อมของดาวเคราะห์ทั้งสองดวงจึงทำให้เกิดผลลัพธ์นี้

นับว่าเป็นสิ่งที่มีค่าแต่ในขณะเดียวกันก็จะต้องดูในส่วนของคุณภูมิด้วยว่าไม่ได้เกิดขึ้นได้ง่ายขนาดนั้น เพราะต้องอาศัยอุณหภูมิและแรงกดที่ต่ำมากทีเดียวถึงจะทำให้เกิดปฏิกิริยาต่างๆขึ้น ซึ่งในปัจจุบันก็ยังมีสิ่งที่มนุษย์ยังสามารถศึกษาได้เพิ่มเติมอีกมากมาย

ดาวเวกา อันดับสองรองจากดวงอาทิตย์

“เหรียญมีสองด้าน มีเกิดต้องมีดับ แม้กระทั่งดาวเคราะห์ในระบบสุริยะจักรวาลเองก็เป็นสิ่งที่มีการเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ แต่ก็ขึ้นอยู่กับปัจจัยสภาพแวดล้อมโดยรอบ”
และใครจะไปคิดว่านอกจากพระอาทิตย์ที่เป็นสิ่งสำคัญมากแล้ว ถ้าจะถามว่ามีดาวดวงไหนที่สามารถที่จะช่วงชิงตำแหน่งนี้มาได้หรือไม่ ก็คงต้องยอมรับกันตรงนี้เลยว่ามีแน่นอน และดาวดวงนั้นมีชื่อว่า เวก้า หรือบางคนอาจจะเรียกว่า เวกา
อย่างที่บอกว่าดาวดวงนี้มีสิทธิ์ที่จะแย่งชิงตำแหน่งของดวงอาทิตย์มาได้เหมือนกัน แต่ต้องเข้าใจก่อนว่าดาวดวงนี้ไม่ใช่ดาวเคราะห์ จริงๆแล้วคือดาวฤกษ์ต่างหาก เพราะสิ่งที่ถูกจะให้เป็นดาวฤกษ์นั้นมีเหตุผลที่มาจากการที่เป็นวัตถุขนาดใหญ่สามารถที่จะส่องแสงได้ หรือจะเรียกได้ว่าเป็นการผลิตพลังงานได้ด้วยตัวเอง
จริงๆแล้วดาวฤกษ์ที่กำลังจะพูดถึงกันนี้ก็คงต้องบอกว่าบางคนอาจจะยังไม่รู้จักกันเท่าไหร่ จะว่าไปดาวดวงนี้มีอีกชื่อเรียกหนึ่งว่า แอลฟาพิณ ซึ่งก็ถือว่าเป็นชื่อที่เพราะพอสมควร หากจะให้จัดอันดับความสว่างบนท้องฟ้า ถึงแม้ว่าดาวดวงนี้จะสว่างเป็นอันดับที่ 5 แต่มั่นใจได้เลยว่ายังไงก็สามารถที่จะครองตำแหน่งได้เช่นเดียวกัน อีกเรื่องที่น้อยคนจะทราบคือดาวดวงนี้อยู่ห่างจากโลกเพียงแค่ 25 ปีแสงเท่านั้น นับว่าเป็นระยะที่ใกล้มากทีเดียว
ใครจะไปคิดว่าดาวเวกา จะเป็นหนึ่งในดาวที่เคยเป็นดาวเหนือมาก่อน ซึ่งระยะเวลาที่ผ่านมานั้นก็ประมาณ 12,000 ก่อนคริสตศักราช ก็นับว่าเป็นระยะเวลาที่นานพอสมควร และใครจะไปคิดว่าจากการคำนวณและการวิจัยออกมาเรียบร้อยแล้ว ดาวดวงนี้จะสามารถกลับมาเป็นดาวเหนือได้อีกครั้งในปีค.ศ 13727 ซึ่งแน่นอนว่าเราเองก็คงไม่มีโอกาสได้ลุ้นในการเห็นดาวนี้กลับมาเป็นดาวเหนืออีกครั้งแน่นอน
และเรื่องน่ารู้อีกเรื่องของเราคงจะบอกได้อย่างชัดเจนว่าเป็นดาวที่มีอุณหภูมิสูงกว่าดวงอาทิตย์จากที่เป็นอยู่ ที่สำคัญยังมีขนาดที่ใหญ่กว่าหลายเท่าเลยทีเดียว เพราะฉะนั้นแล้วถ้าจะพูดถึงเรื่องการส่องแสงสว่างนั้นก็คงจะทำได้ดีกว่าดวงอาทิตย์อยู่แล้ว แต่ในปัจจุบันดาวดวงนี้ยังมีการหุ้มอยู่ของฝุ่นที่อยู่บริเวณรอบๆ ซึ่งไม่มีใครทราบได้ว่าภายในชั้นปุ่มที่ถูกอุ้มอยู่นั้นจะมีการซ่อนดาวเคราะห์อะไรเอาไว้อีกบ้างไหม
เพราะฉะนั้นจับได้ว่าดาวฤกษ์ดวงนี้ยังเป็นหนึ่งในดาวที่น่าสนใจมาก แล้วจึงแล้วก็ยังคงจะต้องติดตามกันต่อไปว่ายังจะมีการพัฒนาอะไรอีกบ้าง

ดาวคนครึ่งม้า ดาวเคราะห์ที่มีบริวารและวงแหวนฝุ่น

“Proxima Centauri หนึ่งในดวงดาวที่ขึ้นชื่อว่าน่าสนใจไม่แพ้กับดาวดวงอื่นๆเลยทีเดียว และจริงๆก็ดีเหมือนกันที่จะได้รู้จักกับดาวดวงนี้มากขึ้น”
Proxima Centauri หรือดาวแคระแดง จริงๆจะเรียกว่าเป็นอีกเรื่องของกลุ่มดาวคนครึ่งม้า ซึ่งจริงๆแล้วก็เป็นชื่อที่แปลมาอย่างตรงตัวอยู่แล้วเลยไม่ได้แปลกอะไร
และว่าด้วยเรื่องของดาวคนครึ่งม้า เป็นดวที่ก็ไม่ได้อยู่ไกลขนาดนั้น เพราะว่าจากการวัดระยะทางแล้วดาวดวงนี้ห่างเพียงแค่ 4.2 ปีแสง เพราะฉะนั้นการค้นพบดาวดวงนี้ก็ไม่ได้อยากในหารค้นพบสักเท่าไหร่ และจริงๆแล้วดาวดวงนี้ถูกค้นพบโดย โรเบิร์ต อินเนส ซึ่งเป็นผู้อำนวยการหอดูดาวยูเนียนในแอฟริกา ตั้งแต่ปี 2458
และถึงแม้ว่าจะผ่านเวลาในการค้นพบมาอย่างยาวนานแล้วก็ตาม แต่ไม่ใช่ว่าเมื่อมีการค้นพบแล้วจะหยุดการเรียนรู้เอาไว้เท่านั้น เพราะในด้านของดาราศาสตร์การหยุดเรียนรู้มีผลต่อการพัฒนาวิวัฒนาการของมนุษย์มากทีเดียว เพราะฉะนั้นสำหรับการศึกษาดาวดวงนี้กลับไม่ได้เป็นแบบนั้น อย่างที่บอกว่ายังมีการศึกษาเรื่องราวของดาวดวงนี้ต่อไปเรื่อยๆ
จนเมื่อปี 2560 ที่ผ่านมา การศึกษาและทางสำรวจต่างๆมากมายเกี่ยวกับดาวดวงนี้ก็มีการพัฒนามากขึ้น เพราะทานแล้วก็ทำให้เกิดการค้นพบว่าดาวดวงนี้มีวงแหวนล้อมรอบดาวอยู่ถึง 2 ชั้น โดยในวงแหวนเป็นการรวมตัวกันของกลุ่มที่มีขนาดไม่ถึง 1 มิลลิเมตร การแสดงถึงเรียกได้ว่าเป็นวงแหวนฝุ่น แต่ในขนาดของวงแหวนนี้ก็ถือว่าใหญ่พอสมควร
ซึ่งในการค้นพบวงแหวนฝุ่นนี้ก็ดูจะเป็นการต่อยอดให้กับกลุ่มของนักวิทยาศาสตร์ทางด้านดวงดาว ซึ่งทำให้การสันนิษฐานบ้างอย่างนั้นเริ่มมีความใกล้เคียงกับความเป็นจริงมากขึ้น โดยเฉพาะการทำเพื่อที่จะได้เรียนรู้มากขึ้นว่าจริงๆแล้วสำหรับดาวคนครึ่งม้า เป็นดาวที่มีความซับซ้อนในระบบดาวเคราะห์พอสมควร
ทั้งยังเกิดการค้นพบตั้งแต่ปี 2558 ซึ่งเป็นอีกหนึ่งปีที่ได้มีการเรียนรู้เกี่ยวกับดาวดวงนี้มากขึ้นว่าเป็นดาวที่มีดาวบริวารเป็นของตัวเอง ซึ่งจะถูกเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าดาวคนครึ่งม้า บี แล้วก็นับว่าเป็นหนึ่งในดวงดาวที่มีความน่าสนใจมากทีเดียว และยังทำให้เกิดการค้นพบอีกมากมายจากดาวเคราะห์ทั้งสองดวง
และในปัจจุบันยังมีเรื่องของ โครงการ ที่เกิดขึ้นมาเพื่อที่จะทำขึ้นมาเพื่อที่จะแยกออกไปเพื่อที่จะพัฒนาในเรื่องของการศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับดาวดวงนี้ได้มากที่สุด โดยเฉพาะเรื่องของวงแหวนฝุ่นถูกค้นพบได้ไม่นาน ซึ่งจริงๆแล้วก็มีผลต่อเรื่องของระบบดาวเคราะห์มากขึ้น เนื่อจากยังไม่มีข้อมูลของดาวดวงนี้สักเท่าไหร่